Jazzberry blue

Ik ben nu gewoon even ergens enthousiast over, ik zou rustig kunnen gaan zitten, het gaat vanzelf wel weer over, maar ik heb nu een blog. Ik kan dus lekker het wereldweideweb ermee vervelen. Dat ga ik dus bij deze doen.

Ik kwam tijdens het lezen van blogjes via via op de website van Jazzberry Blue. Ik vond zijn werk gelijk al leuk, maar vooral toen ik zijn kaarten tegenkwam. Ik als wannabe-stockholmlover zocht gelijk naar Stockholm: en ja hoor, die had hij ook. Kijk dan kan je al niet meer fout bij mij. Nou passen de kleuren van de Stockholm kaart niet helemaal in mijn kamer, maar who cares wie weet hangt het ooit wel in mijn kamer, te vloeken met de rest van de inrichting.

Het leuke aan hem vind ik dat hij ondanks dat hij hele diverse onderwerpen heeft, toch een hele herkenbare stijl heeft. Het is allemaal erg simpel vormgegeven, met simpele gekleurde vlakken, terwijl het toch heel herkenbaar is. Dit vooral bij zijn landschappen.
Ik ga er verder niet veel woorden meer aan vuil maken, niet dat ik dat echt gedaan heb want dit bericht is vrij kort. Ik realiseer me best wel dat dit eigenlijk een beetje een nietszeggend stukje is, haha, maar ik moest mijn enthousiasme even kwijt. En daarbij  kan je veel beter een kijkje nemen op zijn website dan dat je nog eindeloos geratel van mij gaat lezen ;).

Hardloop-update #2

Staat er leuk in mijn blog-beschrijving dat ik over mijn hardloop struggles schrijf, doe ik dat vervolgens niet. Slecht. Dus ik dacht ik ga weer eens ratelen over hoe het gaat met mijn haat/liefde verhouding.

Op dit moment doet het de naam haat/liefde verhouding  eer aan. Wat was mijn rondje van vanavond rot zeg. Alles deed pijn. Echt alles. Laat ik zeggen: beide enkels, beide knieen, beide schenen, linker heup, rechter schouder. Ja sorry, even behoefte aan een zeik momentje, want daarnaast was mijn tijd ook nog eens om te huilen. (Het vriendje noemt me ondertussen wandelende blessure. Help jongens. Ik wil geen blessure. (Ik zei het toch: paranoïde)). Toch ben ik stiekem een beetje trots, ik ben toch maar weer naar buiten gegaan.

Ik heb dan wel weer 3,7 km gelopen. (Huh jij was toch dat meisje met die gehandicapte olifanten conditie?) klopt. Maar deze olifant leert sneller dan verwacht. Ik liep namelijk mijn derde keer hardlopen al 2,7km volledig uit. Weliswaar ook niet in een tijd om over naar huis te schrijven, maar wat was ik trots, mijn bigsmile was eng.

Ik heb inmiddels ook maar weer runkeeper aangemaakt, dus nu kan ik leuk alles bijhouden. Dat deed ik voorheen ook niet, ik keek alleen achteraf op afstandmeten.nl hoe ver ik gelopen had. (werkt wel handig trouwens: tip). Misschien nu wel handig en motiverend om het allemaal bij te houden (yeah record (enzo)).

Wat ik dus wil zeggen met dit behoorlijk chaotische onsamenhangende blog bericht: het gaat goed. Afgezien van vanavond want dat was huilend in een foetus houding in een hoekje zitten om je rot te schamen. Ik had echter niet verwacht dat ik nu al zulke ‘afstanden’ zou lopen. 3,7km is voor veel mensen helemaal niks, maar voor mij heel wat. Dus stiekem ben ik best een beetje trots. Stiekem mag dat ook wel van mezelf.

Mijn Bo-middag

Je hebt gewoon van die vrienden(/innen) die je eigenlijk bijna nooit ziet of spreekt, maar zodra je weer een keer met ze afspreekt, is het alsof het nooit anders is geweest. Die vriendin is in mijn geval Bo. Ik spreek haar nauwelijks en we zitten sinds twee jaar ook niet meer bij elkaar op school of iets dergelijks, maar af en toe appt de een de ander weer eens en spreken we weer een keer af. Zo wilde ik een paar weken geleden portetfoto’s maken en stond Bo model voor me.
Vandaag was het ook weer eens hoog tijd.
We hadden in eerste instantie afgesproken om weer foto’s te gaan maken, wat we ook even gedaan hebben, maar daarna zijn we naar de supermarkt gelopen en hebben we warme chocomelk gehaald en bakmix voor mini cakes (marketing stunt om cupcakes te verkopen ofzo?) al met al dus een hele gezellige herfstmiddag gehad.
Verder ga ik nu even spammen met foto’s.

Kijk ons eens vrolijk zijn.

Kijk mij eens raar zijn / nadenken / uitleggen.

Het leed dat kerstgala jurkjes heet

Mijn übercoole dushi-pasfoto kamer van een jaar geleden.

Oftewel mijn nachtmerrie die dit jaar voor de derde keer op rij weer de kop op steekt: kerstgala. Ik vind het gewoon niet zo leuk. Bij ons op school wordt er alleen maar een soort vage R&B muziek gedraaid (de slechte R&B muziek) en dan die verplichte foto’s jongens.. Om te janken. Met zo’n hele lelijke rood met groene achtergrond, waar je dan met een hele oncharmante, ongemakkelijke pose voorstaat. (Ik bespaar jullie het bewijs). Vervolgens heb ik er wel twee stuks van in mijn kamer hangen: met het vriendje en met mijn beste vriendinnetjes.

Maar dan het ergste: de voorbereiding. Ik ben gewoon een iets steviger meisje, met een nog iets stevigere voorgevel (zucht: zwaar irritant). Dus een leuk/passend/charmant jurkje vinden is altijd weer een uitdaging. Dan zou je denken: dan doe je toch een oude aan! Ja, dat dacht ik ook. Maar mijn eerste jurkje is lelijk (hoe heb ik het kunnen kopen..) en mijn tweede jurkje.. tja.. ik ben gewoon bang dat ik het niet meer pas, en durf het ook niet uit te proberen.

Dus dan moet ik mezelf maar weer naar Rotterdam slepen om op jurkjes jacht te gaan. Die overigens ook niet te duur mogen zijn, ik draag het immers maar één keer.

Zucht. Wat ben ik toch een zeikerd.

Misschien maar gewoon zo hard gaan lopen dat ik mijn jurkje van vorig jaar weer pas. Die was wel echt leuk. En anders vind ik vast wel weer wat anders leuks. Positief denken Laura. Het is bijna kerst. Kerstgala wordt vast gezellig, we maken er wel wat van met zijn allen.

Hoop ik.

Waar ik dankbaar voor ben

Mijn blog is wel heel negatief, realiseerde ik me. Dus daar gaan we eens even verandering in brengen. Ik dacht ik ga gewoon enorm cliché een stukje schrijven over waar ik dankbaar voor ben. ik vond eerst al een aantal blogpost over op The Chasing Happy blog en ik was van plan om daaromheen te schrijven, maar ik wilde meer schrijven over de mensen waarvoor ik dankbaar ben en dus niet perse eentje moeten kiezen. En toen werd de blogpost lang. Ik ga dus maar gewoon lekker slijmen over mijn favoriete mensen.

Als eerste: – Volgens mij zegt iedereen dit – mijn vriend. Ik snap serieus niet dat hij het met me uithoudt, hij volgens mij ook niet. Ik ben zo blij dat ik iemand heb gevonden die ongeveer net zo gek is als ik, en die, als ik nog gekker doe, het gewoon accepteert.
En hallo. Ik kreeg vissen van hem voor mijn verjaardag. Daar heb je mij sowieso al mee.
Buiten dat heeft hij al zoveel negatieve buien van mij meegemaakt en hij houdt nog steeds van me. Ik zeg it’s a keeper.

Dan nummer twee: mijn moeder. Volgens mij heeft ze zichzelf gekopieerd ofzo want ik ben precies hetzelfde (slechte standaard grap). Maar serieus: hoe vaak ik al niet gehoord heb dat ik qua uiterlijk op mijn moeder lijk, of dat we het zelfde lachen, of het zelfde klinken, of precies dezelfde humor hebben: allang niet meer op een paar handen te tellen. Ha-ha. Bovendien sleept ze me overal doorheen, wat het ook is.

En last but not least: mijn gezellige vriendinnengroepje. Tuurlijk, er is heus wel eens onenigheid. (hallo, we zijn meiden.. dûh) maar over het algemeen is het hartstikke gezellig. Net als eerder vermelde persoontjes: als er iets is, zijn we er voor elkaar. Is er niets? Dan zijn we gewoon raar en vooral heel gezellig. En dat wil ik vooral mijn beste vriendin (/een van de twee enige personen die mijn blog lezen) nog even extra uitlichten (slijm, slijm). Lies lijkt op mij. Ook al. Afgezien van het feit dat ze lang en dun is, wat ik dan weer niet ben, is ze wel behoorlijk sarcastisch en best gek. Kneiter gezellig met zijn tweeën.

En zo zie je maar weer: zelfs ik kan positief zijn! goed om eens terug te lezen als ik weer eens in een van mijn negatieve buien zit.

Ik heb gelijk mijn vissies maar een schone kom gegeven, zijn ze mij ook weer een beetje dankbaar.

Ik wil niet opgroeien

Ik was weer eens veel te vroeg wakker op de zondag ochtend. En wat ga je dan doen? Je leven weggooien en alle social media checken. Terwijl ik dat deed zag ik een tweet van iemand: ‘shit vergeten mijn schoen te zetten.’ Je begrijpt, ik was meteen jaloers.

Ik mag mijn schoen dus al jaren niet meer zetten, logisch.. ik ben 17. Maar hallo, jeugdsentiment! Vroegâh, toen ik mijn schoen nog mocht zetten, rende ik om 6 uur ’s ochtends naar mijn ouders om te vragen of ik al naar beneden mocht. Mocht niet. Shit. Wachten tot broertje en zusje wakker zijn. De hele ochtend in spanning en dan mag je eindelijk kijken wat erin zit. Adrenaline overal.

Daarnaast kwam Sinterklaas zaterdag weer aan, dit jaar in Groningen. Een paar jaar geleden gingen we dan met het hele gezin voor de tv zitten en ondertussen kruidnoten, pepernoten, speculaas en chocoladekruidnoten eten alsof ons leven er vanaf hangt. Nu? Nu moest er het een en ander gebeuren in huis en was iedereen druk bezig. Saahaai.

Jongens, ik mis die tijd. Ik wil best nog vroeger wakker worden dan nu hoor, en dan zwaar enthousiast naar beneden rennen om de kruidnoten uit mijn stinkschoenen te halen (iew) en cadeautjes uit te pakken. Daarnaast is pakjesavond ook een stuk leuker als je het kloppen van de buurman aanziet voor het kloppen van zwarte piet.

Volwassen worden is stom.

Maar dan begint het vriendje een verhaal over regenboogpony’s die worden aangevallen door agressieve konijnen en dan realiseer ik me dat ik me nergens zorgen over hoef te maken.

En dan ga ik nu het sinterklaarjournaal kijken onder het genot van een zak kruidnoten.

Zogenaamd kunstzinnig

Hardlopen overheerst op mijn blog en dat staat me niet aan. Dus tadaaa, een blogpost over mijn obsessie. Die ik overigens al iets te lang niet beoefend heb..

Mijn probleem met deze foto? Ik weet niet of ik er een beetje trots op ben, of hem gewoon totaal onzinnig, raar en idioot vind. Waarschijnlijk het laatste.

Het begon allemaal.. op de fotoacademie. Ik had dus besloten dat ik misschien een fotografie opleiding wilde doen, en nam heel leuk mijn ‘portfolio’ mee ter beoordeling. Kort verhaal samengevat: ik kan goed met licht omgaan, heb er oog voor, alleen er zit geen verhaal achter mijn foto’s. Met het laatste ben ik het volledig eens met het fotoacademie-mannetje. Ik zie iets, maak een foto, en gooi het op internet. Leuk hoor, maar ik vond t ook wel een beetje tijd worden voor iets diepere foto’s dan dat.

Et voilà. Een hersenspinsel à la Laura. Mijn mede-fotografieverslaafde vriendin was enthousiast, mijn beste vriendin vond m raar. Geef haar eens ongelijk. Je moet toch flink wat gerookt/gedronken/gesnoven hebben om te besluiten dat je een of andere retro camera over je hoofd heen gaat shoppen.

Het idee achter de foto? Als ik eenmaal een idee heb voor een foto loopt mijn hoofd een beetje over. Als ik een idee heb volgen er meer, veel meer. Voor je het weet loopt mijn hoofd over en zie ik overal foto’s in.

Ja, erg kunstzinnig hè. Bottom line van dit stukje dat eigenlijk nergens over gaat? Ergens vind ik t leuk dat ik een foto heb met echt een idee erachter en dat ik blijkbaar wel een klein beetje kan foto shoppen, aan de andere kant ben ik bang dat deze foto totale gekheid is. Ik laat het wel aan anderen over om erover te oordelen.

Mijn Flickr-account (Voor de mensen die het niet kennen: nee. Het heeft niks met homo’s te maken.)

Hardloopsessie 1.0

Ik voel me goed. En waarom? Omdat mijn eerste zet-jezelf-publiekelijk-voor-paal sessie goed voelde. Ik heb helemaal niet zoveel bijzonders uitgevoerd en toch ben ik trots.

Ik heb dus last van mijn rechterbeen. En nee, niet van een of andere coole workout, nee gewoon van lopen in de Efteling. Een verkeerde beweging gemaakt vermoed ik. Triest dus ja. Ik zat te twijfelen of ik vandaag wel zou gaan lopen, misschien kan ik beter even wachten en dan gaan lopen als ik geen last meer heb. Maar ik ben bijdehand, en een soort van gemotiveerd. Dus ik ben vanavond gegaan. Ik heb geen enorme prestatie neergezet, maar ik ben wel weer begonnen. Ik ben helaas mijn schema kwijt (couch to 5K) dus ik ben een beetje aan het improviseren met wat ik nog weet.

Zo ben ik begonnen op wat ik denk dat dag 2 van mijn schema was: 2 minuten hardlopen, 3 minuten wandelen en dat dan 5 keer. Dat klinkt als niks ja, en dat klopt waarschijnlijk ook wel, maar ik wil rustig opbouwen om blessures te voorkomen. De paranoia was dan ook weer lekker aanwezig. (shit, ik voel mijn linkerknie opspelen. Oohhneee waarom doet mijn schouder pijn, pijn in mijn scheenbeen, ga weg.) Van mijn scheenbeen heb ik nog steeds last, de rest voel ik niet meer. Ik zeg ik keur het goed. Daarnaast heb ik de conditie van een gehandicapte olifant en moét ik dus wel rustig beginnen.

Nu ben ik moe en ga ik mijn verdiende luie avondje verder besteden aan helemaal drie keer niks doen. Op naar de volgende keer.

O, en ik ben ook niet in staat om een volwaardige blogpost te schrijven nu, en al helemaal geen behoorlijk slot (voor zover ik dat überhaupt allebei kon).

Ik ga weer hardlopen.

Ik ga weer hardlopen.

Zo. Dat is eruit.

Ik heb me dan ook voorgenomen om het van de daken te schreeuwen, dan kan ik er in ieder geval niet onderuit komen.

En dat is nodig. Hardlopen is gewoon niet zo aan mij besteedt.. of juist wel. Daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik kon ooit 15km achtereenvolgens wegstampen, vraag me niet hoe. Ik heb sindsdien een nogal grote afkeer ontwikkeld aan alles wat met hardlopen te maken heeft. Het is gewoon zo saai.. continu dezelfde beweging, steeds dezelfde routes (op een gegeven moment ben je uitgefantaseerd in een straal van 15km) en het is ook nog eens een hele blessure gevoelige sport (ik noem een knie, ik noem een heup, ik noem shin splints).

Voornaamste reden is waarschijnlijk gewoon dat ik lui ben.

En dat laatste is precies de reden dat ik weer moet gaan beginnen.  Ik begin zo langzamerhand een beetje dicht te groeien (ja, echt.) en dat word ik een beetje zat. Daarnaast geeft t gewoon een goed gevoel als je weet dat je een bepaalde afstand kan hardlopen, er zijn natuurlijk altijd mensen die langer kunnen lopen en sneller lopen dan jij, maar toch! Bovendien zit ik nou niet bepaald goed in mijn vel en ben ik ontzettend snel moe. Laat hardlopen nou een mooie remedie zijn tegen beiden.

Waar ik toentertijd de motivatie vandaan heb gehaald is me een raadsel, maar ik zal het opnieuw moeten vinden. Want ik moet en zal weer kunnen hardlopen. En dan niet heel leuk zodat ik die 12 minuten test op school vol zou kunnen houden, nee, gewoon een mooie afstand. Iets waar ik trots op kan zijn. Op naar de 5 K.

Dus mocht je een meisje met het hoofd als een tomaat, met een super lelijke outfit en oncharmante schoenen langs zien strompelen van de week: je hebt kans dat ik t ben.