Staat er leuk in mijn blog-beschrijving dat ik over mijn hardloop struggles schrijf, doe ik dat vervolgens niet. Slecht. Dus ik dacht ik ga weer eens ratelen over hoe het gaat met mijn haat/liefde verhouding.
Op dit moment doet het de naam haat/liefde verhouding eer aan. Wat was mijn rondje van vanavond rot zeg. Alles deed pijn. Echt alles. Laat ik zeggen: beide enkels, beide knieen, beide schenen, linker heup, rechter schouder. Ja sorry, even behoefte aan een zeik momentje, want daarnaast was mijn tijd ook nog eens om te huilen. (Het vriendje noemt me ondertussen wandelende blessure. Help jongens. Ik wil geen blessure. (Ik zei het toch: paranoïde)). Toch ben ik stiekem een beetje trots, ik ben toch maar weer naar buiten gegaan.
Ik heb dan wel weer 3,7 km gelopen. (Huh jij was toch dat meisje met die gehandicapte olifanten conditie?) klopt. Maar deze olifant leert sneller dan verwacht. Ik liep namelijk mijn derde keer hardlopen al 2,7km volledig uit. Weliswaar ook niet in een tijd om over naar huis te schrijven, maar wat was ik trots, mijn bigsmile was eng.
Ik heb inmiddels ook maar weer runkeeper aangemaakt, dus nu kan ik leuk alles bijhouden. Dat deed ik voorheen ook niet, ik keek alleen achteraf op afstandmeten.nl hoe ver ik gelopen had. (werkt wel handig trouwens: tip). Misschien nu wel handig en motiverend om het allemaal bij te houden (yeah record (enzo)).
Wat ik dus wil zeggen met dit behoorlijk chaotische onsamenhangende blog bericht: het gaat goed. Afgezien van vanavond want dat was huilend in een foetus houding in een hoekje zitten om je rot te schamen. Ik had echter niet verwacht dat ik nu al zulke ‘afstanden’ zou lopen. 3,7km is voor veel mensen helemaal niks, maar voor mij heel wat. Dus stiekem ben ik best een beetje trots. Stiekem mag dat ook wel van mezelf.
laurajasmijn 