Ik ben Laura en ik ben boos, want dit is niet mijn verhaal (oke jawel) maar dat van volslanke meisjes die hardlopen.
Van die achterlijke gladiolen die me naroepen als ik hardloop. En dan geen ‘aardige’ dingen zeg maar, maar me erop attenderen dat mijn broek te strak zit (je meent het? Het is een f*cking hardloopbroek). Ja ik weet het, ik heb een flubberkont in die broek, al helemaal als ik er in beweeg. Maar mijn doel is dan ook niet om er tijdens het hardlopen geweldig uit te zien, maar om na het hardlopen goed in mijn vel te zitten. En daarbij is hardlopen in een joggingbroek geen doen, en zijn die veel te strakke broeken er voor gemaakt.
Maar goed, hoe gaat het met hardlopen. Een week geleden was ik gaan huilen als iemand me dat gevraagd had, nu kan ik zeggen dat het bijna niet beter kan voelen dan dit. Een week geleden deed alles pijn tijdens het hardlopen en dacht ik continu dat ik moest kotsen. Terwijl de laatste twee keren juist super gingen: vanochtend verbrak ik vier persoonlijke records, VIER! Nou klinkt dat veel stoerder dan dat het is, maar ik heb wel mooi mijn verste afstand, langste run, snelste kilometer en snelste mijl gelopen sinds ik weer ben begonnen met hardlopen. Daarnaast liep ik totaal niet op mijn tandvlees, maar gewoon comfortabel. Toch wel een beetje iets om trots op te zijn niet waar? Vind ik wel.
In jullie face stelletje achterlijke gladiolen die me na roepen. Ik ben happy. Vorige week zonk de moed me in de schoenen, omdat ik na 2km al last had van van alles. Ik vroeg me af hoe ik in godsnaam in minder dan vier maanden dan bij (het liefst meer dan) 10km zou kunnen zijn. Maar ik heb er nu weer het volste vertrouwen in dat het gaat lukken. Positief denken Laura.
laurajasmijn 