Het leed dat kerstgala jurkjes heet

Mijn übercoole dushi-pasfoto kamer van een jaar geleden.

Oftewel mijn nachtmerrie die dit jaar voor de derde keer op rij weer de kop op steekt: kerstgala. Ik vind het gewoon niet zo leuk. Bij ons op school wordt er alleen maar een soort vage R&B muziek gedraaid (de slechte R&B muziek) en dan die verplichte foto’s jongens.. Om te janken. Met zo’n hele lelijke rood met groene achtergrond, waar je dan met een hele oncharmante, ongemakkelijke pose voorstaat. (Ik bespaar jullie het bewijs). Vervolgens heb ik er wel twee stuks van in mijn kamer hangen: met het vriendje en met mijn beste vriendinnetjes.

Maar dan het ergste: de voorbereiding. Ik ben gewoon een iets steviger meisje, met een nog iets stevigere voorgevel (zucht: zwaar irritant). Dus een leuk/passend/charmant jurkje vinden is altijd weer een uitdaging. Dan zou je denken: dan doe je toch een oude aan! Ja, dat dacht ik ook. Maar mijn eerste jurkje is lelijk (hoe heb ik het kunnen kopen..) en mijn tweede jurkje.. tja.. ik ben gewoon bang dat ik het niet meer pas, en durf het ook niet uit te proberen.

Dus dan moet ik mezelf maar weer naar Rotterdam slepen om op jurkjes jacht te gaan. Die overigens ook niet te duur mogen zijn, ik draag het immers maar één keer.

Zucht. Wat ben ik toch een zeikerd.

Misschien maar gewoon zo hard gaan lopen dat ik mijn jurkje van vorig jaar weer pas. Die was wel echt leuk. En anders vind ik vast wel weer wat anders leuks. Positief denken Laura. Het is bijna kerst. Kerstgala wordt vast gezellig, we maken er wel wat van met zijn allen.

Hoop ik.

Ik wil niet opgroeien

Ik was weer eens veel te vroeg wakker op de zondag ochtend. En wat ga je dan doen? Je leven weggooien en alle social media checken. Terwijl ik dat deed zag ik een tweet van iemand: ‘shit vergeten mijn schoen te zetten.’ Je begrijpt, ik was meteen jaloers.

Ik mag mijn schoen dus al jaren niet meer zetten, logisch.. ik ben 17. Maar hallo, jeugdsentiment! Vroegâh, toen ik mijn schoen nog mocht zetten, rende ik om 6 uur ’s ochtends naar mijn ouders om te vragen of ik al naar beneden mocht. Mocht niet. Shit. Wachten tot broertje en zusje wakker zijn. De hele ochtend in spanning en dan mag je eindelijk kijken wat erin zit. Adrenaline overal.

Daarnaast kwam Sinterklaas zaterdag weer aan, dit jaar in Groningen. Een paar jaar geleden gingen we dan met het hele gezin voor de tv zitten en ondertussen kruidnoten, pepernoten, speculaas en chocoladekruidnoten eten alsof ons leven er vanaf hangt. Nu? Nu moest er het een en ander gebeuren in huis en was iedereen druk bezig. Saahaai.

Jongens, ik mis die tijd. Ik wil best nog vroeger wakker worden dan nu hoor, en dan zwaar enthousiast naar beneden rennen om de kruidnoten uit mijn stinkschoenen te halen (iew) en cadeautjes uit te pakken. Daarnaast is pakjesavond ook een stuk leuker als je het kloppen van de buurman aanziet voor het kloppen van zwarte piet.

Volwassen worden is stom.

Maar dan begint het vriendje een verhaal over regenboogpony’s die worden aangevallen door agressieve konijnen en dan realiseer ik me dat ik me nergens zorgen over hoef te maken.

En dan ga ik nu het sinterklaarjournaal kijken onder het genot van een zak kruidnoten.