Mijn Bo-middag

Je hebt gewoon van die vrienden(/innen) die je eigenlijk bijna nooit ziet of spreekt, maar zodra je weer een keer met ze afspreekt, is het alsof het nooit anders is geweest. Die vriendin is in mijn geval Bo. Ik spreek haar nauwelijks en we zitten sinds twee jaar ook niet meer bij elkaar op school of iets dergelijks, maar af en toe appt de een de ander weer eens en spreken we weer een keer af. Zo wilde ik een paar weken geleden portetfoto’s maken en stond Bo model voor me.
Vandaag was het ook weer eens hoog tijd.
We hadden in eerste instantie afgesproken om weer foto’s te gaan maken, wat we ook even gedaan hebben, maar daarna zijn we naar de supermarkt gelopen en hebben we warme chocomelk gehaald en bakmix voor mini cakes (marketing stunt om cupcakes te verkopen ofzo?) al met al dus een hele gezellige herfstmiddag gehad.
Verder ga ik nu even spammen met foto’s.

Kijk ons eens vrolijk zijn.

Kijk mij eens raar zijn / nadenken / uitleggen.

Het leed dat kerstgala jurkjes heet

Mijn übercoole dushi-pasfoto kamer van een jaar geleden.

Oftewel mijn nachtmerrie die dit jaar voor de derde keer op rij weer de kop op steekt: kerstgala. Ik vind het gewoon niet zo leuk. Bij ons op school wordt er alleen maar een soort vage R&B muziek gedraaid (de slechte R&B muziek) en dan die verplichte foto’s jongens.. Om te janken. Met zo’n hele lelijke rood met groene achtergrond, waar je dan met een hele oncharmante, ongemakkelijke pose voorstaat. (Ik bespaar jullie het bewijs). Vervolgens heb ik er wel twee stuks van in mijn kamer hangen: met het vriendje en met mijn beste vriendinnetjes.

Maar dan het ergste: de voorbereiding. Ik ben gewoon een iets steviger meisje, met een nog iets stevigere voorgevel (zucht: zwaar irritant). Dus een leuk/passend/charmant jurkje vinden is altijd weer een uitdaging. Dan zou je denken: dan doe je toch een oude aan! Ja, dat dacht ik ook. Maar mijn eerste jurkje is lelijk (hoe heb ik het kunnen kopen..) en mijn tweede jurkje.. tja.. ik ben gewoon bang dat ik het niet meer pas, en durf het ook niet uit te proberen.

Dus dan moet ik mezelf maar weer naar Rotterdam slepen om op jurkjes jacht te gaan. Die overigens ook niet te duur mogen zijn, ik draag het immers maar één keer.

Zucht. Wat ben ik toch een zeikerd.

Misschien maar gewoon zo hard gaan lopen dat ik mijn jurkje van vorig jaar weer pas. Die was wel echt leuk. En anders vind ik vast wel weer wat anders leuks. Positief denken Laura. Het is bijna kerst. Kerstgala wordt vast gezellig, we maken er wel wat van met zijn allen.

Hoop ik.

Waar ik dankbaar voor ben

Mijn blog is wel heel negatief, realiseerde ik me. Dus daar gaan we eens even verandering in brengen. Ik dacht ik ga gewoon enorm cliché een stukje schrijven over waar ik dankbaar voor ben. ik vond eerst al een aantal blogpost over op The Chasing Happy blog en ik was van plan om daaromheen te schrijven, maar ik wilde meer schrijven over de mensen waarvoor ik dankbaar ben en dus niet perse eentje moeten kiezen. En toen werd de blogpost lang. Ik ga dus maar gewoon lekker slijmen over mijn favoriete mensen.

Als eerste: – Volgens mij zegt iedereen dit – mijn vriend. Ik snap serieus niet dat hij het met me uithoudt, hij volgens mij ook niet. Ik ben zo blij dat ik iemand heb gevonden die ongeveer net zo gek is als ik, en die, als ik nog gekker doe, het gewoon accepteert.
En hallo. Ik kreeg vissen van hem voor mijn verjaardag. Daar heb je mij sowieso al mee.
Buiten dat heeft hij al zoveel negatieve buien van mij meegemaakt en hij houdt nog steeds van me. Ik zeg it’s a keeper.

Dan nummer twee: mijn moeder. Volgens mij heeft ze zichzelf gekopieerd ofzo want ik ben precies hetzelfde (slechte standaard grap). Maar serieus: hoe vaak ik al niet gehoord heb dat ik qua uiterlijk op mijn moeder lijk, of dat we het zelfde lachen, of het zelfde klinken, of precies dezelfde humor hebben: allang niet meer op een paar handen te tellen. Ha-ha. Bovendien sleept ze me overal doorheen, wat het ook is.

En last but not least: mijn gezellige vriendinnengroepje. Tuurlijk, er is heus wel eens onenigheid. (hallo, we zijn meiden.. dûh) maar over het algemeen is het hartstikke gezellig. Net als eerder vermelde persoontjes: als er iets is, zijn we er voor elkaar. Is er niets? Dan zijn we gewoon raar en vooral heel gezellig. En dat wil ik vooral mijn beste vriendin (/een van de twee enige personen die mijn blog lezen) nog even extra uitlichten (slijm, slijm). Lies lijkt op mij. Ook al. Afgezien van het feit dat ze lang en dun is, wat ik dan weer niet ben, is ze wel behoorlijk sarcastisch en best gek. Kneiter gezellig met zijn tweeën.

En zo zie je maar weer: zelfs ik kan positief zijn! goed om eens terug te lezen als ik weer eens in een van mijn negatieve buien zit.

Ik heb gelijk mijn vissies maar een schone kom gegeven, zijn ze mij ook weer een beetje dankbaar.

Hardloopsessie 1.0

Ik voel me goed. En waarom? Omdat mijn eerste zet-jezelf-publiekelijk-voor-paal sessie goed voelde. Ik heb helemaal niet zoveel bijzonders uitgevoerd en toch ben ik trots.

Ik heb dus last van mijn rechterbeen. En nee, niet van een of andere coole workout, nee gewoon van lopen in de Efteling. Een verkeerde beweging gemaakt vermoed ik. Triest dus ja. Ik zat te twijfelen of ik vandaag wel zou gaan lopen, misschien kan ik beter even wachten en dan gaan lopen als ik geen last meer heb. Maar ik ben bijdehand, en een soort van gemotiveerd. Dus ik ben vanavond gegaan. Ik heb geen enorme prestatie neergezet, maar ik ben wel weer begonnen. Ik ben helaas mijn schema kwijt (couch to 5K) dus ik ben een beetje aan het improviseren met wat ik nog weet.

Zo ben ik begonnen op wat ik denk dat dag 2 van mijn schema was: 2 minuten hardlopen, 3 minuten wandelen en dat dan 5 keer. Dat klinkt als niks ja, en dat klopt waarschijnlijk ook wel, maar ik wil rustig opbouwen om blessures te voorkomen. De paranoia was dan ook weer lekker aanwezig. (shit, ik voel mijn linkerknie opspelen. Oohhneee waarom doet mijn schouder pijn, pijn in mijn scheenbeen, ga weg.) Van mijn scheenbeen heb ik nog steeds last, de rest voel ik niet meer. Ik zeg ik keur het goed. Daarnaast heb ik de conditie van een gehandicapte olifant en moét ik dus wel rustig beginnen.

Nu ben ik moe en ga ik mijn verdiende luie avondje verder besteden aan helemaal drie keer niks doen. Op naar de volgende keer.

O, en ik ben ook niet in staat om een volwaardige blogpost te schrijven nu, en al helemaal geen behoorlijk slot (voor zover ik dat überhaupt allebei kon).

Ik ga weer hardlopen.

Ik ga weer hardlopen.

Zo. Dat is eruit.

Ik heb me dan ook voorgenomen om het van de daken te schreeuwen, dan kan ik er in ieder geval niet onderuit komen.

En dat is nodig. Hardlopen is gewoon niet zo aan mij besteedt.. of juist wel. Daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik kon ooit 15km achtereenvolgens wegstampen, vraag me niet hoe. Ik heb sindsdien een nogal grote afkeer ontwikkeld aan alles wat met hardlopen te maken heeft. Het is gewoon zo saai.. continu dezelfde beweging, steeds dezelfde routes (op een gegeven moment ben je uitgefantaseerd in een straal van 15km) en het is ook nog eens een hele blessure gevoelige sport (ik noem een knie, ik noem een heup, ik noem shin splints).

Voornaamste reden is waarschijnlijk gewoon dat ik lui ben.

En dat laatste is precies de reden dat ik weer moet gaan beginnen.  Ik begin zo langzamerhand een beetje dicht te groeien (ja, echt.) en dat word ik een beetje zat. Daarnaast geeft t gewoon een goed gevoel als je weet dat je een bepaalde afstand kan hardlopen, er zijn natuurlijk altijd mensen die langer kunnen lopen en sneller lopen dan jij, maar toch! Bovendien zit ik nou niet bepaald goed in mijn vel en ben ik ontzettend snel moe. Laat hardlopen nou een mooie remedie zijn tegen beiden.

Waar ik toentertijd de motivatie vandaan heb gehaald is me een raadsel, maar ik zal het opnieuw moeten vinden. Want ik moet en zal weer kunnen hardlopen. En dan niet heel leuk zodat ik die 12 minuten test op school vol zou kunnen houden, nee, gewoon een mooie afstand. Iets waar ik trots op kan zijn. Op naar de 5 K.

Dus mocht je een meisje met het hoofd als een tomaat, met een super lelijke outfit en oncharmante schoenen langs zien strompelen van de week: je hebt kans dat ik t ben.