Hardloop-update #2

Staat er leuk in mijn blog-beschrijving dat ik over mijn hardloop struggles schrijf, doe ik dat vervolgens niet. Slecht. Dus ik dacht ik ga weer eens ratelen over hoe het gaat met mijn haat/liefde verhouding.

Op dit moment doet het de naam haat/liefde verhouding  eer aan. Wat was mijn rondje van vanavond rot zeg. Alles deed pijn. Echt alles. Laat ik zeggen: beide enkels, beide knieen, beide schenen, linker heup, rechter schouder. Ja sorry, even behoefte aan een zeik momentje, want daarnaast was mijn tijd ook nog eens om te huilen. (Het vriendje noemt me ondertussen wandelende blessure. Help jongens. Ik wil geen blessure. (Ik zei het toch: paranoïde)). Toch ben ik stiekem een beetje trots, ik ben toch maar weer naar buiten gegaan.

Ik heb dan wel weer 3,7 km gelopen. (Huh jij was toch dat meisje met die gehandicapte olifanten conditie?) klopt. Maar deze olifant leert sneller dan verwacht. Ik liep namelijk mijn derde keer hardlopen al 2,7km volledig uit. Weliswaar ook niet in een tijd om over naar huis te schrijven, maar wat was ik trots, mijn bigsmile was eng.

Ik heb inmiddels ook maar weer runkeeper aangemaakt, dus nu kan ik leuk alles bijhouden. Dat deed ik voorheen ook niet, ik keek alleen achteraf op afstandmeten.nl hoe ver ik gelopen had. (werkt wel handig trouwens: tip). Misschien nu wel handig en motiverend om het allemaal bij te houden (yeah record (enzo)).

Wat ik dus wil zeggen met dit behoorlijk chaotische onsamenhangende blog bericht: het gaat goed. Afgezien van vanavond want dat was huilend in een foetus houding in een hoekje zitten om je rot te schamen. Ik had echter niet verwacht dat ik nu al zulke ‘afstanden’ zou lopen. 3,7km is voor veel mensen helemaal niks, maar voor mij heel wat. Dus stiekem ben ik best een beetje trots. Stiekem mag dat ook wel van mezelf.

Het leed dat kerstgala jurkjes heet

Mijn übercoole dushi-pasfoto kamer van een jaar geleden.

Oftewel mijn nachtmerrie die dit jaar voor de derde keer op rij weer de kop op steekt: kerstgala. Ik vind het gewoon niet zo leuk. Bij ons op school wordt er alleen maar een soort vage R&B muziek gedraaid (de slechte R&B muziek) en dan die verplichte foto’s jongens.. Om te janken. Met zo’n hele lelijke rood met groene achtergrond, waar je dan met een hele oncharmante, ongemakkelijke pose voorstaat. (Ik bespaar jullie het bewijs). Vervolgens heb ik er wel twee stuks van in mijn kamer hangen: met het vriendje en met mijn beste vriendinnetjes.

Maar dan het ergste: de voorbereiding. Ik ben gewoon een iets steviger meisje, met een nog iets stevigere voorgevel (zucht: zwaar irritant). Dus een leuk/passend/charmant jurkje vinden is altijd weer een uitdaging. Dan zou je denken: dan doe je toch een oude aan! Ja, dat dacht ik ook. Maar mijn eerste jurkje is lelijk (hoe heb ik het kunnen kopen..) en mijn tweede jurkje.. tja.. ik ben gewoon bang dat ik het niet meer pas, en durf het ook niet uit te proberen.

Dus dan moet ik mezelf maar weer naar Rotterdam slepen om op jurkjes jacht te gaan. Die overigens ook niet te duur mogen zijn, ik draag het immers maar één keer.

Zucht. Wat ben ik toch een zeikerd.

Misschien maar gewoon zo hard gaan lopen dat ik mijn jurkje van vorig jaar weer pas. Die was wel echt leuk. En anders vind ik vast wel weer wat anders leuks. Positief denken Laura. Het is bijna kerst. Kerstgala wordt vast gezellig, we maken er wel wat van met zijn allen.

Hoop ik.

Hardloopsessie 1.0

Ik voel me goed. En waarom? Omdat mijn eerste zet-jezelf-publiekelijk-voor-paal sessie goed voelde. Ik heb helemaal niet zoveel bijzonders uitgevoerd en toch ben ik trots.

Ik heb dus last van mijn rechterbeen. En nee, niet van een of andere coole workout, nee gewoon van lopen in de Efteling. Een verkeerde beweging gemaakt vermoed ik. Triest dus ja. Ik zat te twijfelen of ik vandaag wel zou gaan lopen, misschien kan ik beter even wachten en dan gaan lopen als ik geen last meer heb. Maar ik ben bijdehand, en een soort van gemotiveerd. Dus ik ben vanavond gegaan. Ik heb geen enorme prestatie neergezet, maar ik ben wel weer begonnen. Ik ben helaas mijn schema kwijt (couch to 5K) dus ik ben een beetje aan het improviseren met wat ik nog weet.

Zo ben ik begonnen op wat ik denk dat dag 2 van mijn schema was: 2 minuten hardlopen, 3 minuten wandelen en dat dan 5 keer. Dat klinkt als niks ja, en dat klopt waarschijnlijk ook wel, maar ik wil rustig opbouwen om blessures te voorkomen. De paranoia was dan ook weer lekker aanwezig. (shit, ik voel mijn linkerknie opspelen. Oohhneee waarom doet mijn schouder pijn, pijn in mijn scheenbeen, ga weg.) Van mijn scheenbeen heb ik nog steeds last, de rest voel ik niet meer. Ik zeg ik keur het goed. Daarnaast heb ik de conditie van een gehandicapte olifant en moét ik dus wel rustig beginnen.

Nu ben ik moe en ga ik mijn verdiende luie avondje verder besteden aan helemaal drie keer niks doen. Op naar de volgende keer.

O, en ik ben ook niet in staat om een volwaardige blogpost te schrijven nu, en al helemaal geen behoorlijk slot (voor zover ik dat überhaupt allebei kon).

Ik ga weer hardlopen.

Ik ga weer hardlopen.

Zo. Dat is eruit.

Ik heb me dan ook voorgenomen om het van de daken te schreeuwen, dan kan ik er in ieder geval niet onderuit komen.

En dat is nodig. Hardlopen is gewoon niet zo aan mij besteedt.. of juist wel. Daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik kon ooit 15km achtereenvolgens wegstampen, vraag me niet hoe. Ik heb sindsdien een nogal grote afkeer ontwikkeld aan alles wat met hardlopen te maken heeft. Het is gewoon zo saai.. continu dezelfde beweging, steeds dezelfde routes (op een gegeven moment ben je uitgefantaseerd in een straal van 15km) en het is ook nog eens een hele blessure gevoelige sport (ik noem een knie, ik noem een heup, ik noem shin splints).

Voornaamste reden is waarschijnlijk gewoon dat ik lui ben.

En dat laatste is precies de reden dat ik weer moet gaan beginnen.  Ik begin zo langzamerhand een beetje dicht te groeien (ja, echt.) en dat word ik een beetje zat. Daarnaast geeft t gewoon een goed gevoel als je weet dat je een bepaalde afstand kan hardlopen, er zijn natuurlijk altijd mensen die langer kunnen lopen en sneller lopen dan jij, maar toch! Bovendien zit ik nou niet bepaald goed in mijn vel en ben ik ontzettend snel moe. Laat hardlopen nou een mooie remedie zijn tegen beiden.

Waar ik toentertijd de motivatie vandaan heb gehaald is me een raadsel, maar ik zal het opnieuw moeten vinden. Want ik moet en zal weer kunnen hardlopen. En dan niet heel leuk zodat ik die 12 minuten test op school vol zou kunnen houden, nee, gewoon een mooie afstand. Iets waar ik trots op kan zijn. Op naar de 5 K.

Dus mocht je een meisje met het hoofd als een tomaat, met een super lelijke outfit en oncharmante schoenen langs zien strompelen van de week: je hebt kans dat ik t ben.