Hardloopupdate #3

Bron

Ik ben Laura en ik ben boos, want dit is niet mijn verhaal (oke jawel) maar dat van volslanke meisjes die hardlopen.

Van die achterlijke gladiolen die me naroepen als ik hardloop. En dan geen ‘aardige’ dingen zeg maar, maar me erop attenderen dat mijn broek te strak zit (je meent het? Het is een f*cking hardloopbroek). Ja ik weet het, ik heb een flubberkont in die broek, al helemaal als ik er in beweeg. Maar mijn doel is dan ook niet om er tijdens het hardlopen geweldig uit te zien, maar om na het hardlopen goed in mijn vel te zitten. En daarbij is hardlopen in een joggingbroek geen doen, en zijn die veel te strakke broeken er voor gemaakt.

Maar goed, hoe gaat het met hardlopen. Een week geleden was ik gaan huilen als iemand me dat gevraagd had, nu kan ik zeggen dat het bijna niet beter kan voelen dan dit. Een week geleden deed alles pijn tijdens het hardlopen en dacht ik continu dat ik moest kotsen. Terwijl de laatste twee keren juist super gingen: vanochtend verbrak ik vier persoonlijke records, VIER! Nou klinkt dat veel stoerder dan dat het is, maar ik heb wel mooi mijn verste afstand, langste run, snelste kilometer en snelste mijl gelopen sinds ik weer ben begonnen met hardlopen. Daarnaast liep ik totaal niet op mijn tandvlees, maar gewoon comfortabel. Toch wel een beetje iets om trots op te zijn niet waar? Vind ik wel.

In jullie face stelletje achterlijke gladiolen die me na roepen. Ik ben happy. Vorige week zonk de moed me in de schoenen, omdat ik na 2km al last had van van alles. Ik vroeg me af hoe ik in godsnaam in minder dan vier maanden dan bij (het liefst meer dan) 10km zou kunnen zijn. Maar ik heb er nu weer het volste vertrouwen in dat het gaat lukken. Positief denken Laura.

Clouds of Colour

Clouds of colour is de blog van de Nieuw-Zeelandse Bec Brown. Ik volg haar al een tijdje, maar na mijn blogpost over Jazzberry Blue leek het me leuk om haar ook eens uit te lichten.

Bec gebruikt waterverf om haar kunstwerkjes te maken, wat een heel leuk effect geeft als je het mij vraagt. Ze wordt geïnspireerd door haar omgeving, muziek, strandwandelingen, blogs, zo’n beetje alles.

Het liefst zou ik nu gelijk een paar dingetjes kopen van haar, aangezien de kleuren precies zijn wat ik in mijn kamer wil hebben, maar impulsief handelen loopt bij mij vaak niet goed af. Daarbij wil ik eerst mijn kamer bewoonbaar hebben, daarna basic ingericht en dan ga ik daarna wel weer kijken wat voor accessoires ik wil.

Ondertussen kan ik natuurlijk wel gewoon genieten van haar blog en tekeningen.

Je kan haar werk kopen in haar etsy shop.

Mijn doelen

Kwart marathon Rotterdam

In april 2014 loopt mijn vader voor de tweede keer mee met de marathon van Rotterdam via zijn werk. Het eerste jaar een kwart, het tweede jaar een halve (en nee dit jaar geen hele, maar weer een halve). Nou lijkt het me echt geweldig om mee te doen aan een vorm van de marathon – ongeacht de afstand dus – en laat er nou nog een plaatje vrij zijn in het vrouwen team voor de kwart marathon.

Dus je raadt het al: ik moet op 13 april 10km kunnen rennen. Het liefst meer. challenge accepted.

Workout

Ik downloadde van de week vol enthousiasme de NTC app (Nike training centre) met het idee: ja! Ik ga ook krachttraining doen! Dat komt namelijk ook je hardloop prestaties weer ten goede (core training) en op deze manier hoef ik geen geld dat ik niet heb uit te geven aan een sportschool. Strong is the new skinny ideeën enzo.

Met evenveel enthousiasme begon ik aan mijn eerste workout. Huilen jongens, huilen. Ik ben echt slap. Ik kon ooit ongeveer anderhalve minuut planken (en nee, dan bedoel ik niet die variant waar je gewoon ergens op gaat liggen, ik bedoel de moeilijke variant) en nu.. nog geen 20 seconden. In my defense, ik had daarvoor al wel toe touches en russian twists gedaan (ging ook niet al te best) en ik moet nu meer gewicht omhoog tillen. Maar toch. Deprimerend.

Mijn doel wat dit betreft dus: dezelfde workout helemaal vol kunnen houden. Voor veel mensen een eitje, voor mij nogal een uitdaging.

Natuurlijk heb ik meer uitdagingen, zo hoop ik te slagen dit schooljaar, een opleiding te kiezen (wat een ramp), gezonder te gaan eten enzovoort, enzovoort.

I’ll keep you posted.

Jazzberry blue

Ik ben nu gewoon even ergens enthousiast over, ik zou rustig kunnen gaan zitten, het gaat vanzelf wel weer over, maar ik heb nu een blog. Ik kan dus lekker het wereldweideweb ermee vervelen. Dat ga ik dus bij deze doen.

Ik kwam tijdens het lezen van blogjes via via op de website van Jazzberry Blue. Ik vond zijn werk gelijk al leuk, maar vooral toen ik zijn kaarten tegenkwam. Ik als wannabe-stockholmlover zocht gelijk naar Stockholm: en ja hoor, die had hij ook. Kijk dan kan je al niet meer fout bij mij. Nou passen de kleuren van de Stockholm kaart niet helemaal in mijn kamer, maar who cares wie weet hangt het ooit wel in mijn kamer, te vloeken met de rest van de inrichting.

Het leuke aan hem vind ik dat hij ondanks dat hij hele diverse onderwerpen heeft, toch een hele herkenbare stijl heeft. Het is allemaal erg simpel vormgegeven, met simpele gekleurde vlakken, terwijl het toch heel herkenbaar is. Dit vooral bij zijn landschappen.
Ik ga er verder niet veel woorden meer aan vuil maken, niet dat ik dat echt gedaan heb want dit bericht is vrij kort. Ik realiseer me best wel dat dit eigenlijk een beetje een nietszeggend stukje is, haha, maar ik moest mijn enthousiasme even kwijt. En daarbij  kan je veel beter een kijkje nemen op zijn website dan dat je nog eindeloos geratel van mij gaat lezen ;).

Mijn Bo-middag

Je hebt gewoon van die vrienden(/innen) die je eigenlijk bijna nooit ziet of spreekt, maar zodra je weer een keer met ze afspreekt, is het alsof het nooit anders is geweest. Die vriendin is in mijn geval Bo. Ik spreek haar nauwelijks en we zitten sinds twee jaar ook niet meer bij elkaar op school of iets dergelijks, maar af en toe appt de een de ander weer eens en spreken we weer een keer af. Zo wilde ik een paar weken geleden portetfoto’s maken en stond Bo model voor me.
Vandaag was het ook weer eens hoog tijd.
We hadden in eerste instantie afgesproken om weer foto’s te gaan maken, wat we ook even gedaan hebben, maar daarna zijn we naar de supermarkt gelopen en hebben we warme chocomelk gehaald en bakmix voor mini cakes (marketing stunt om cupcakes te verkopen ofzo?) al met al dus een hele gezellige herfstmiddag gehad.
Verder ga ik nu even spammen met foto’s.

Kijk ons eens vrolijk zijn.

Kijk mij eens raar zijn / nadenken / uitleggen.

Het leed dat kerstgala jurkjes heet

Mijn übercoole dushi-pasfoto kamer van een jaar geleden.

Oftewel mijn nachtmerrie die dit jaar voor de derde keer op rij weer de kop op steekt: kerstgala. Ik vind het gewoon niet zo leuk. Bij ons op school wordt er alleen maar een soort vage R&B muziek gedraaid (de slechte R&B muziek) en dan die verplichte foto’s jongens.. Om te janken. Met zo’n hele lelijke rood met groene achtergrond, waar je dan met een hele oncharmante, ongemakkelijke pose voorstaat. (Ik bespaar jullie het bewijs). Vervolgens heb ik er wel twee stuks van in mijn kamer hangen: met het vriendje en met mijn beste vriendinnetjes.

Maar dan het ergste: de voorbereiding. Ik ben gewoon een iets steviger meisje, met een nog iets stevigere voorgevel (zucht: zwaar irritant). Dus een leuk/passend/charmant jurkje vinden is altijd weer een uitdaging. Dan zou je denken: dan doe je toch een oude aan! Ja, dat dacht ik ook. Maar mijn eerste jurkje is lelijk (hoe heb ik het kunnen kopen..) en mijn tweede jurkje.. tja.. ik ben gewoon bang dat ik het niet meer pas, en durf het ook niet uit te proberen.

Dus dan moet ik mezelf maar weer naar Rotterdam slepen om op jurkjes jacht te gaan. Die overigens ook niet te duur mogen zijn, ik draag het immers maar één keer.

Zucht. Wat ben ik toch een zeikerd.

Misschien maar gewoon zo hard gaan lopen dat ik mijn jurkje van vorig jaar weer pas. Die was wel echt leuk. En anders vind ik vast wel weer wat anders leuks. Positief denken Laura. Het is bijna kerst. Kerstgala wordt vast gezellig, we maken er wel wat van met zijn allen.

Hoop ik.

Ik wil niet opgroeien

Ik was weer eens veel te vroeg wakker op de zondag ochtend. En wat ga je dan doen? Je leven weggooien en alle social media checken. Terwijl ik dat deed zag ik een tweet van iemand: ‘shit vergeten mijn schoen te zetten.’ Je begrijpt, ik was meteen jaloers.

Ik mag mijn schoen dus al jaren niet meer zetten, logisch.. ik ben 17. Maar hallo, jeugdsentiment! Vroegâh, toen ik mijn schoen nog mocht zetten, rende ik om 6 uur ’s ochtends naar mijn ouders om te vragen of ik al naar beneden mocht. Mocht niet. Shit. Wachten tot broertje en zusje wakker zijn. De hele ochtend in spanning en dan mag je eindelijk kijken wat erin zit. Adrenaline overal.

Daarnaast kwam Sinterklaas zaterdag weer aan, dit jaar in Groningen. Een paar jaar geleden gingen we dan met het hele gezin voor de tv zitten en ondertussen kruidnoten, pepernoten, speculaas en chocoladekruidnoten eten alsof ons leven er vanaf hangt. Nu? Nu moest er het een en ander gebeuren in huis en was iedereen druk bezig. Saahaai.

Jongens, ik mis die tijd. Ik wil best nog vroeger wakker worden dan nu hoor, en dan zwaar enthousiast naar beneden rennen om de kruidnoten uit mijn stinkschoenen te halen (iew) en cadeautjes uit te pakken. Daarnaast is pakjesavond ook een stuk leuker als je het kloppen van de buurman aanziet voor het kloppen van zwarte piet.

Volwassen worden is stom.

Maar dan begint het vriendje een verhaal over regenboogpony’s die worden aangevallen door agressieve konijnen en dan realiseer ik me dat ik me nergens zorgen over hoef te maken.

En dan ga ik nu het sinterklaarjournaal kijken onder het genot van een zak kruidnoten.

Zogenaamd kunstzinnig

Hardlopen overheerst op mijn blog en dat staat me niet aan. Dus tadaaa, een blogpost over mijn obsessie. Die ik overigens al iets te lang niet beoefend heb..

Mijn probleem met deze foto? Ik weet niet of ik er een beetje trots op ben, of hem gewoon totaal onzinnig, raar en idioot vind. Waarschijnlijk het laatste.

Het begon allemaal.. op de fotoacademie. Ik had dus besloten dat ik misschien een fotografie opleiding wilde doen, en nam heel leuk mijn ‘portfolio’ mee ter beoordeling. Kort verhaal samengevat: ik kan goed met licht omgaan, heb er oog voor, alleen er zit geen verhaal achter mijn foto’s. Met het laatste ben ik het volledig eens met het fotoacademie-mannetje. Ik zie iets, maak een foto, en gooi het op internet. Leuk hoor, maar ik vond t ook wel een beetje tijd worden voor iets diepere foto’s dan dat.

Et voilà. Een hersenspinsel à la Laura. Mijn mede-fotografieverslaafde vriendin was enthousiast, mijn beste vriendin vond m raar. Geef haar eens ongelijk. Je moet toch flink wat gerookt/gedronken/gesnoven hebben om te besluiten dat je een of andere retro camera over je hoofd heen gaat shoppen.

Het idee achter de foto? Als ik eenmaal een idee heb voor een foto loopt mijn hoofd een beetje over. Als ik een idee heb volgen er meer, veel meer. Voor je het weet loopt mijn hoofd over en zie ik overal foto’s in.

Ja, erg kunstzinnig hè. Bottom line van dit stukje dat eigenlijk nergens over gaat? Ergens vind ik t leuk dat ik een foto heb met echt een idee erachter en dat ik blijkbaar wel een klein beetje kan foto shoppen, aan de andere kant ben ik bang dat deze foto totale gekheid is. Ik laat het wel aan anderen over om erover te oordelen.

Mijn Flickr-account (Voor de mensen die het niet kennen: nee. Het heeft niks met homo’s te maken.)