Ook ik kan sentimenteel doen

Jaa sorry voor mijn enorm lange afwezigheid. Mijn vele fans hebben zich vast verveeld zonder mijn hoogstaande schrijfseltjes.

Maar aangestoken door de bloggers (oke alle bloggers dus, haha) die een post maken over hun voornemens, doelen en hoogtepunten van het afgelopen jaar ga ik nu ook eens even een lekkere speech houden over van alles en nog niks.

2013 was niet bepaald mijn jaar, hoewel er ook veel goede dingen waren. Ik wil eigenlijk niet teveel woorden vuil maken aan dit jaar. Alleen dat er zeker veel goede momenten waren en van de slechte momenten heb ik veel geleerd. Zowel over mezelf als de mensen om me heen. Al die slechte dingen ga ik in 2014 dus proberen om te zetten in iets goed, dingen die ik heb geleerd gebruiken.

New year, new me.

Okee nee grapje. Die onzin dat je na 12 uur ineens een compleet ander persoon bent, haha. nee.

Zo ben ik in 2013 al begonnen met hardlopen en ben ik het oprecht leuk gaan vinden, dit ga ik dus zeker doorzetten dit jaar. Zo hoop ik op 13 april de kwart marathon te lopen. Mijn doel is uitlopen, dat PR komt zeker dit jaar, maar het is niet mijn streven om dat al gelijk in april te doen, maar hey wie weet. Verder hoop ik aan heel veel meer wedstrijden/evenementen mee te doen, het geeft nou eenmaal veel motivatie en is daarbij hartstikke leuk.

Verder ga ik mezelf eens verder uit die persoonlijke dip werken, niemand heeft er wat aan en ik al helemaal niet. Dat gaat nu gelukkig al een stukje beter en ik ben al een stuk positiever ingesteld dan voorheen.

Mijn doelen dus?

Even op een rijtje:

• Kwart marathon Rotterdam uitlopen
• PR 10km verbeteren (58:47 min)
• Heel. Veel. hardloopwedstrijden/evenementen. (zandvoorcircuitrun? colourrun? kerstmannenloop? en veeeul meer).
• Weg met die dip.
• Slagen zou wel fijn zijn. Ik ga heel hard huilen als ik in mei/juni dalijk niet mijn VWO-papiertje heb jongens. tranen met tuiten.
• Rijbewijs! Ook erg fijn. En aangezien ik 18 word dit jaar mag het ook wel vind ik. (paaappp, maaamm?)
• 18 worden. lijkt me handig.
• Opleiding vinden. HBO of WO. oshit.
• Betere blogberichten leren schrijven, als in een goede volgorde en verdeling vinden in mijn tektsen. (want meeenn dit is prut). Volgende keer beter blogbericht. pinky promise. (ik ga er spijt van krijgen dat ik dit publiceer.)

 

En dit is dus zo’n typisch blogbericht waar niemand iets aan heeft, ik vind het echter gewoon fijn dat ik mijn doelen ergens heb vastgelegd. Nu moet ik er wel wat aan doen, niet waar?

Gelukkig nieuwjaar iedereen.

Hardloopupdate #3

Bron

Ik ben Laura en ik ben boos, want dit is niet mijn verhaal (oke jawel) maar dat van volslanke meisjes die hardlopen.

Van die achterlijke gladiolen die me naroepen als ik hardloop. En dan geen ‘aardige’ dingen zeg maar, maar me erop attenderen dat mijn broek te strak zit (je meent het? Het is een f*cking hardloopbroek). Ja ik weet het, ik heb een flubberkont in die broek, al helemaal als ik er in beweeg. Maar mijn doel is dan ook niet om er tijdens het hardlopen geweldig uit te zien, maar om na het hardlopen goed in mijn vel te zitten. En daarbij is hardlopen in een joggingbroek geen doen, en zijn die veel te strakke broeken er voor gemaakt.

Maar goed, hoe gaat het met hardlopen. Een week geleden was ik gaan huilen als iemand me dat gevraagd had, nu kan ik zeggen dat het bijna niet beter kan voelen dan dit. Een week geleden deed alles pijn tijdens het hardlopen en dacht ik continu dat ik moest kotsen. Terwijl de laatste twee keren juist super gingen: vanochtend verbrak ik vier persoonlijke records, VIER! Nou klinkt dat veel stoerder dan dat het is, maar ik heb wel mooi mijn verste afstand, langste run, snelste kilometer en snelste mijl gelopen sinds ik weer ben begonnen met hardlopen. Daarnaast liep ik totaal niet op mijn tandvlees, maar gewoon comfortabel. Toch wel een beetje iets om trots op te zijn niet waar? Vind ik wel.

In jullie face stelletje achterlijke gladiolen die me na roepen. Ik ben happy. Vorige week zonk de moed me in de schoenen, omdat ik na 2km al last had van van alles. Ik vroeg me af hoe ik in godsnaam in minder dan vier maanden dan bij (het liefst meer dan) 10km zou kunnen zijn. Maar ik heb er nu weer het volste vertrouwen in dat het gaat lukken. Positief denken Laura.

Ikea is topsport

Zoals uit mijn vorige blogpost al bleek, ben ik dus een beetje aan het verbouwen/verhuizen. En welk huis is nou compleet zonder iets van de Ikea.. Ik ken er geen. Dus ook wij gingen richting de Ikea. Ik had zelf al een aantal dingen die ik wilde, waaronder een eettafel die ik al had gezien met het vriendje, die eettafel wilde ik overigens gaan gebruiken als bureau.

Nou jongens, daar begon dus de ellende, ik was namelijk niet de enige die dat tafeltje wilde. Uitverkocht. Niet meer leverbaar. Huilen.

Maar mijn moeder gaat niet zo snel bij de pakken neerzetten dus. ‘Mogen wij het showmodel misschien hebben?’ Volgens die vrouw moesten we dat even op de afdeling gaan vragen. Dus wij lieten onze volle kar met enorm veel zooi achter in het midden van magazijn-ding, en liepen de HELE. IKEA. Een 2^e keer door. Mochten we het showmodel meenemen? Ja mocht! Maar dan moesten we het wel zelf naar de koopjeshoek brengen, zodat we het daar uit elkaar konden halen. Dus wij weer de hele Ikea door MET DAT BUREA. Je kon de mensen horen denken ‘Omygosh heus weten ze niet dat je alles in dat magazijn moet halen.’

We konden het dus niet uit elkaar halen in de koopjeshoek. We kregen een moersleutel en daar moesten we het maar mee doen. Ok. Dus wij in de rij in de kassa, met bureau, om 9 uur terwijl de Ikea om 9 uur sluit. We hadden haters. Als in de redelijke lange rij mensen achter ons. Al helemaal toen mijn moeder ook nog eens vergeten was dat ze een kortingsbon had en die er nog afmoest terwijl ze al afgerekend had.

Haters gonna hate, maar ik heb het bureau dat ik wilde, met korting. Dus.

Huilen dit.

Bron

JE KENT HET WEL. Je bent net verhuist, maar je huis is nog niet helemaal af.

Dus je staat te douchen onder een camping douche.

Je ontbijt met ontbijtkoek omdat er geen boodschappen gedaan zijn.

En al zouden er boodschappen gedaan zijn, dan had ik nog niet goed kunnen ontbijten omdat we geen vriezer of koelkast hebben.

Je hebt geen meubels in je kamer hebt behalve je bed.

Je krijgt de achterdeur niet open en dus moet je helemaal omlopen voor je fiets.

Je slaapt slecht omdat je geen zonnewering hebt, en het dus licht is in je kamer (in de winter ja.).

Je hebt geen WiFi thuis. En dat is dus om te huilen jongens, voor zo’n internet verslaafde als ik.

Eigenlijk is dit gewoon een hele slechte manier om even te melden dat ik geen WiFi heb thuis en dus niks aan mijn blog kan doen. Ik zit nu in de mediatheek op school. De mensen naast mij vragen zich vast en zeker af wat voor coole (kuch) blogger ik ben.

Maandag heb ik sowieso weer WiFi, hopelijk eerder.

Ik mag van mijn Nederlands lerares geen artikelen beginnen met ‘je kent het wel’. Vind ze verschrikkelijk, ik doe het lekker wel. Kijk mij rebels zijn.

Clouds of Colour

Clouds of colour is de blog van de Nieuw-Zeelandse Bec Brown. Ik volg haar al een tijdje, maar na mijn blogpost over Jazzberry Blue leek het me leuk om haar ook eens uit te lichten.

Bec gebruikt waterverf om haar kunstwerkjes te maken, wat een heel leuk effect geeft als je het mij vraagt. Ze wordt geïnspireerd door haar omgeving, muziek, strandwandelingen, blogs, zo’n beetje alles.

Het liefst zou ik nu gelijk een paar dingetjes kopen van haar, aangezien de kleuren precies zijn wat ik in mijn kamer wil hebben, maar impulsief handelen loopt bij mij vaak niet goed af. Daarbij wil ik eerst mijn kamer bewoonbaar hebben, daarna basic ingericht en dan ga ik daarna wel weer kijken wat voor accessoires ik wil.

Ondertussen kan ik natuurlijk wel gewoon genieten van haar blog en tekeningen.

Je kan haar werk kopen in haar etsy shop.

Mijn doelen

Kwart marathon Rotterdam

In april 2014 loopt mijn vader voor de tweede keer mee met de marathon van Rotterdam via zijn werk. Het eerste jaar een kwart, het tweede jaar een halve (en nee dit jaar geen hele, maar weer een halve). Nou lijkt het me echt geweldig om mee te doen aan een vorm van de marathon – ongeacht de afstand dus – en laat er nou nog een plaatje vrij zijn in het vrouwen team voor de kwart marathon.

Dus je raadt het al: ik moet op 13 april 10km kunnen rennen. Het liefst meer. challenge accepted.

Workout

Ik downloadde van de week vol enthousiasme de NTC app (Nike training centre) met het idee: ja! Ik ga ook krachttraining doen! Dat komt namelijk ook je hardloop prestaties weer ten goede (core training) en op deze manier hoef ik geen geld dat ik niet heb uit te geven aan een sportschool. Strong is the new skinny ideeën enzo.

Met evenveel enthousiasme begon ik aan mijn eerste workout. Huilen jongens, huilen. Ik ben echt slap. Ik kon ooit ongeveer anderhalve minuut planken (en nee, dan bedoel ik niet die variant waar je gewoon ergens op gaat liggen, ik bedoel de moeilijke variant) en nu.. nog geen 20 seconden. In my defense, ik had daarvoor al wel toe touches en russian twists gedaan (ging ook niet al te best) en ik moet nu meer gewicht omhoog tillen. Maar toch. Deprimerend.

Mijn doel wat dit betreft dus: dezelfde workout helemaal vol kunnen houden. Voor veel mensen een eitje, voor mij nogal een uitdaging.

Natuurlijk heb ik meer uitdagingen, zo hoop ik te slagen dit schooljaar, een opleiding te kiezen (wat een ramp), gezonder te gaan eten enzovoort, enzovoort.

I’ll keep you posted.

Jazzberry blue

Ik ben nu gewoon even ergens enthousiast over, ik zou rustig kunnen gaan zitten, het gaat vanzelf wel weer over, maar ik heb nu een blog. Ik kan dus lekker het wereldweideweb ermee vervelen. Dat ga ik dus bij deze doen.

Ik kwam tijdens het lezen van blogjes via via op de website van Jazzberry Blue. Ik vond zijn werk gelijk al leuk, maar vooral toen ik zijn kaarten tegenkwam. Ik als wannabe-stockholmlover zocht gelijk naar Stockholm: en ja hoor, die had hij ook. Kijk dan kan je al niet meer fout bij mij. Nou passen de kleuren van de Stockholm kaart niet helemaal in mijn kamer, maar who cares wie weet hangt het ooit wel in mijn kamer, te vloeken met de rest van de inrichting.

Het leuke aan hem vind ik dat hij ondanks dat hij hele diverse onderwerpen heeft, toch een hele herkenbare stijl heeft. Het is allemaal erg simpel vormgegeven, met simpele gekleurde vlakken, terwijl het toch heel herkenbaar is. Dit vooral bij zijn landschappen.
Ik ga er verder niet veel woorden meer aan vuil maken, niet dat ik dat echt gedaan heb want dit bericht is vrij kort. Ik realiseer me best wel dat dit eigenlijk een beetje een nietszeggend stukje is, haha, maar ik moest mijn enthousiasme even kwijt. En daarbij  kan je veel beter een kijkje nemen op zijn website dan dat je nog eindeloos geratel van mij gaat lezen ;).

Hardloop-update #2

Staat er leuk in mijn blog-beschrijving dat ik over mijn hardloop struggles schrijf, doe ik dat vervolgens niet. Slecht. Dus ik dacht ik ga weer eens ratelen over hoe het gaat met mijn haat/liefde verhouding.

Op dit moment doet het de naam haat/liefde verhouding  eer aan. Wat was mijn rondje van vanavond rot zeg. Alles deed pijn. Echt alles. Laat ik zeggen: beide enkels, beide knieen, beide schenen, linker heup, rechter schouder. Ja sorry, even behoefte aan een zeik momentje, want daarnaast was mijn tijd ook nog eens om te huilen. (Het vriendje noemt me ondertussen wandelende blessure. Help jongens. Ik wil geen blessure. (Ik zei het toch: paranoïde)). Toch ben ik stiekem een beetje trots, ik ben toch maar weer naar buiten gegaan.

Ik heb dan wel weer 3,7 km gelopen. (Huh jij was toch dat meisje met die gehandicapte olifanten conditie?) klopt. Maar deze olifant leert sneller dan verwacht. Ik liep namelijk mijn derde keer hardlopen al 2,7km volledig uit. Weliswaar ook niet in een tijd om over naar huis te schrijven, maar wat was ik trots, mijn bigsmile was eng.

Ik heb inmiddels ook maar weer runkeeper aangemaakt, dus nu kan ik leuk alles bijhouden. Dat deed ik voorheen ook niet, ik keek alleen achteraf op afstandmeten.nl hoe ver ik gelopen had. (werkt wel handig trouwens: tip). Misschien nu wel handig en motiverend om het allemaal bij te houden (yeah record (enzo)).

Wat ik dus wil zeggen met dit behoorlijk chaotische onsamenhangende blog bericht: het gaat goed. Afgezien van vanavond want dat was huilend in een foetus houding in een hoekje zitten om je rot te schamen. Ik had echter niet verwacht dat ik nu al zulke ‘afstanden’ zou lopen. 3,7km is voor veel mensen helemaal niks, maar voor mij heel wat. Dus stiekem ben ik best een beetje trots. Stiekem mag dat ook wel van mezelf.

Mijn Bo-middag

Je hebt gewoon van die vrienden(/innen) die je eigenlijk bijna nooit ziet of spreekt, maar zodra je weer een keer met ze afspreekt, is het alsof het nooit anders is geweest. Die vriendin is in mijn geval Bo. Ik spreek haar nauwelijks en we zitten sinds twee jaar ook niet meer bij elkaar op school of iets dergelijks, maar af en toe appt de een de ander weer eens en spreken we weer een keer af. Zo wilde ik een paar weken geleden portetfoto’s maken en stond Bo model voor me.
Vandaag was het ook weer eens hoog tijd.
We hadden in eerste instantie afgesproken om weer foto’s te gaan maken, wat we ook even gedaan hebben, maar daarna zijn we naar de supermarkt gelopen en hebben we warme chocomelk gehaald en bakmix voor mini cakes (marketing stunt om cupcakes te verkopen ofzo?) al met al dus een hele gezellige herfstmiddag gehad.
Verder ga ik nu even spammen met foto’s.

Kijk ons eens vrolijk zijn.

Kijk mij eens raar zijn / nadenken / uitleggen.

Het leed dat kerstgala jurkjes heet

Mijn übercoole dushi-pasfoto kamer van een jaar geleden.

Oftewel mijn nachtmerrie die dit jaar voor de derde keer op rij weer de kop op steekt: kerstgala. Ik vind het gewoon niet zo leuk. Bij ons op school wordt er alleen maar een soort vage R&B muziek gedraaid (de slechte R&B muziek) en dan die verplichte foto’s jongens.. Om te janken. Met zo’n hele lelijke rood met groene achtergrond, waar je dan met een hele oncharmante, ongemakkelijke pose voorstaat. (Ik bespaar jullie het bewijs). Vervolgens heb ik er wel twee stuks van in mijn kamer hangen: met het vriendje en met mijn beste vriendinnetjes.

Maar dan het ergste: de voorbereiding. Ik ben gewoon een iets steviger meisje, met een nog iets stevigere voorgevel (zucht: zwaar irritant). Dus een leuk/passend/charmant jurkje vinden is altijd weer een uitdaging. Dan zou je denken: dan doe je toch een oude aan! Ja, dat dacht ik ook. Maar mijn eerste jurkje is lelijk (hoe heb ik het kunnen kopen..) en mijn tweede jurkje.. tja.. ik ben gewoon bang dat ik het niet meer pas, en durf het ook niet uit te proberen.

Dus dan moet ik mezelf maar weer naar Rotterdam slepen om op jurkjes jacht te gaan. Die overigens ook niet te duur mogen zijn, ik draag het immers maar één keer.

Zucht. Wat ben ik toch een zeikerd.

Misschien maar gewoon zo hard gaan lopen dat ik mijn jurkje van vorig jaar weer pas. Die was wel echt leuk. En anders vind ik vast wel weer wat anders leuks. Positief denken Laura. Het is bijna kerst. Kerstgala wordt vast gezellig, we maken er wel wat van met zijn allen.

Hoop ik.